Na plakacie widzimy dziewczynę, która ma wycięty z boku głowy jakiś finezyjny wzór. Trailer jest bardzo niepokojący - mamy równocześnie rozwijane dwie historie. Jedna dotyczy dojrzałego mężczyzny, który po 10 latach odzyskuje zaginionego syna. Druga dotyczy dziewczyny z plakatu, która sporo przeszła w życiu i rości sobie prawo do mordowania szpilką do włosów, plus pracuje w futurystycznym warsztacie samochodowym jako striptizerka (nie do końca dlatego, że nie ma wyboru, ale też dlatego że podniecają ją samochody). Nie chcecie z nią zadzierać, oj nie... Na pewno będzie krwawo, kontrowersyjnie i mam nadzieję, że ciekawie. To film “Titane”, który jest oficjalnie opisany tak “Tytan: metal bardzo odporny na ciepło i korozję, ze stopami o wysokiej wytrzymałości na rozciąganie”. W francuskiej prasie pisali o tym filmie “seks, śmierć i karoseria”, a BBC steirdził, że jest to najbardziej szokujący film 2021. Hmm… brzmi w sumie jak coś bardzo interesującego, albo tak popapranego, że się zamyka oczy.
Teraz do rzeczy - na Cannes 2021 przyznano Złotą Palmę za film “Titane” (IMDb; 6,5 link) w reżyserii Julii Ducournau (dla przypomnienia pierwszą była Jane Campion i film “Fortepian” w 1993, więcej tutaj link). Jest to przełom, ponieważ primo - w Cannes nadal panuje męska sztama (w tym roku proporcja kobiety-mężczyźni wynosiła 4 do 20). Secundo - film ten konkurował z “Memoria”, który jest filmem ciszy (co mi mówi, że pewnie i nudy), z tym że można sobie podziwiać Tildę Swinton odrywającą dziwne dźwięki w jej głowie, a to zawsze jakiś plus (IMDb: 7 link). Na pewno ta nagroda jest za wizję i odwagę.
Jak byłam mała, to lubiłam oglądać gale zamknięcia festiwalu w Cannes. Wtedy byłam pewna, że wszystkie nagrodzone filmy są doskonałe, bo były pokazywane na tej scenie. Dziś wieczorem to ja jestem na tej scenie. Wiem, że mój film nie jest doskonały, ale wydaje mi się, że żaden film nie jest doskonały w oczach tego, kto go zrobił. Teraz, gdy jestem dorosła i robię sama filmy, zdaję sobie sprawę, że perfekcja czasami budzi strach w oczach twórców. To jest słabość i siła. Jest tyle piękna, emocji, wolności, których nie da się zamknąć w utartych schematach. Dziękuję bardzo jury. Tą nagrodą pokazali państwo, że można w filmach ukazywać również inny świat
Julia Ducournau (ur. 1983) jest francuską reżyserką filmów, że tak się wyrażę “niepokojących”, które siedzą w głowie i do których trzeba się przygotować psychicznie (osobiście tak mam). Wyreżyserowała do tej pory 5 pozycji, z czego najbardziej jest znany film “Raw” (IMDb: link) . W skrócie studentka weterynarii po krwawych otrzęsinach odkrywa w sobie łaknienie ludzkiego mięsa (moja teoria - jest tak dlatego, że jest wegetarianką… i potem jest tak jak w “Czekoladzie”, że burmistrz stroniący od słodyczy nagle zjada całą wystawę, bywa - raz czekoladka, raz człowiek).
Bardzo się cieszę z tej nagrody, ponieważ Julia Ducournau to ostra babka, sama pisze i kręci filmy inne, dziwne, niezależne. Oby tak dalej! Brawa!
Wszystkiego kobiecego!
Źródła: